پیرمردی تهرانی نقل میکرد ، در ایّام جوانی برای زیارت حضرت رضا (ع) به مشهد رفته بودم ، در ضمن خیلی مشتاق بودم ، مرحوم شیخ حسنعلی نخودکی (رحمة الله علیه)را از نزدیک ببینم و از او دستورالعملی برای آینده زندگیم بگیرم ، سراغ به سراغ او را در قریه ی نخودک مشهد پیدا کردم ، در باغچه ای که داشت نشسته بود ، سلام کردم ، جواب فرمود ، عرض کر دم جناب شیخ من سه خواسته دارم ، آمده ام راه فراهم شدن آنها را به من نشان دهید.

اوّل : می خواهم در طول زندگیم ، کسب و کار آبرومندی داشته باشم و از راه حلال ارتزاق کنم .
فرمود : نماز اول وقت بخوان .

دوّم : از خدا میخواهم یک همسر صالحه و عفیفه به من بدهد که مادر شایسته ای برای اولادم باشد.
فرمود : نمازهایت را اوّل وقت بخوان .

سوّم : عرض کردم دلم میخواهد در جوانی به حج مشرّف شوم .
فرمود : نماز اول وقت ، نماز اول وقت !!

از جناب شیخ خداحافظی کردم و با شروع دستورالعمل شیخ به تهران بازگشتم ، طولی نکشید در سال اوّل به شغل آبرومند و خوبی دست یافتم ،در سال دوّم وسائل ازدواجم با دختری متدیّن و عفیفه فراهم شد و در سال سوّم جوانیم بود که مستطیع شدم و به حج مشرّف شدم .

و جناب شیخ (ره) در وصیت نامه خود به فرزندش در رأس همه امور ، او را در بجا آوردن نمازهای یومیّه در اول وقت ، سفارش فرموده است

وقتی که قلب‌هایمان‌ كوچك‌تر از غصه‌هایمان‌ میشود،
وقتی نمیتوانیم‌ اشک هایمان ‌را پشت‌ پلك‌هایمان‌ مخفی كنیم‌
و بغض هایمان ‌پشت‌ سر هم‌ میشكند …وقتی احساس‌ میكنیم
بدبختیها بیشتر از سهم‌مان‌ است
و رنج‌ها بیشتر از صبرمان …


وقتی امیدها ته‌ میكشد
و انتظارها به‌ سر نمیرسد …


وقتی طاقتمان تمام‌ میشود
و تحمل مان‌ هیچ …آن‌ وقت‌ است‌ كه‌ مطمئنیم‌ به‌ تو احتیاج‌ داریم
و مطمئنیم‌ كه‌ تو
فقط‌ تویی كه‌ كمكمان‌ میكنی …


آن‌ وقت‌ است‌ كه‌ تو را صدا میكنیم
و تو را میخوانیم …

آن‌ وقت‌ است‌ كه‌ تو را آه‌ میكشیم
تو را گریه ‌میكنیم …
و تو را نفس میكشیم …


وقتی تو جواب ‌میدهی،
دانه ‌دانه‌ اشکهایمان ‌را پاك‌ میكنی …
و یكی یكی غصه‌ها را از دلمان ‌برمیداری …گره‌ تك‌تك‌ بغض‌هایمان‌ را باز میكنی
و دل شكسته‌مان‌ را بند میزنی …


سنگینی ها را برمیداری
و جایش‌ سبکی میگذاری و راحتی …


بیشتر از تلاشمان‌ خوشبختی میدهی
و بیشتر از حجم لب‌هایمان، لبخند …و دعاهایمان‌ را مستجاب …



آرزوهایمان‌ را برآورده می کنی ؛

قهرها را آشتی میدهی

و سخت‌ها را آسان

تلخ‌ها را شیرین میكنی

و دردها را درمانناامیدی ها، همه امید میشوند

و سیاهی‌ها سفیدسفید …

امام باقر (علیه السلام) فرمود:

امام صادق (علیه السلام) فرمود:

امام رضا (علیه السلام) فرمود:

در زمان امیرمؤمنان علی‏ علیه السلام زندگی می‏كرد، مرد عرب و مسلمان و ارادتمند به علی‏ علیه السلام بود، ولی مبتلا به بیماری شد و بیماری او طول كشید. برای درمان بیماری خود بسیار تلاش كرد و نزد پزشكان گوناگون رفت، ولی نتیجه نگرفت و همچنان بیماریش ادامه داشت و او همچنان با سختی و رنج می‏ساخت و می‏سوخت.

سرانجام به محضر علی ‏علیه السلام شتافت و از بیماری طولانی خود، شكایت كرد و از آن حضرت خواست كه راه درمانی به او ارائه دهد.

علی‏ علیه السلام به او فرمود: همسر داری؟

آن مرد گفت: آری.

علی‏ علیه السلام فرمود: به همسرت بگو، مقداری از مهریه خود را به تو ببخشد، سپس از آن بخشیده همسرت، مقداری عسل خریداری كن و آن عسل را با قدری آب باران مخلوط كن و سپس آن را بخور كه به خواست خدا شفا می‏یابی.

بیمار رفت و همین غذای معجون راتهیه نمود و خورد و شفا یافت و در حالی كه بسیار خوشحال بود، به محضر علی‏ علیه السلام آمد و پس از اعلام شفای خود عرض كرد: ای امیر مؤمنان! من برای درمان خود، اموال بسیار خرج كردم و به طبیب‏های بسیار مراجعه نمودم ولی نتیجه نگرفتم، اما شما با یك دستور ساده، بیماری مرا درمان كردید، به گونه‏ای كه گویی اصلاً بیمار نبودم. اینك آمده ‏ام بپرسم كه درمان با این دستور بر چه اساسی بوده است؟!

امیرمؤمنان علی‏ علیه السلام فرمود: در مورد مهریه، خداوند در قرآن می‏فرماید: «فَاِن طِبْنَ لَكُمْ عَنْ شَی‏ء مِنْهُ نَفْساً فَكُلُوهُ هَیئاً مَریئاً؛ واگر زنها با رضایت خاطر چیزی از مهریه خود را بر شما ببخشند، آن را حلال و گوارا مصرف كنید».¹

و در مورد آب باران می‏فرماید: «وَ نَزَّلْنا مِنَ السَماءِ ماءً مُبارَكاً؛ و از آسمان، آبی پربركت فرستادیم».²

و در مورد عسل می فرماید: فیه شفاء للناس «و در عسل، شفای مردم است»(نحل-69) هر گاه آب باران و قدری از مهریه زن و عسل با هم جمع شوند، در آن معجون حلال و گوارا و برکت و شفا، جمع شده است، البته چنین معجونی شفابخش است و بیماری را برطرف می سازد.³

1. سوره نساء(4): آیه (4).

2. .  سوره ق (50): آیه (9).

3. جامع النورین،ص479