هفت چیز مسخره دنیا88|

گاهی وقتها آدمیزاد خودش را هم گول می زند. البته شاید خودش هم خبر نداشته باشد. ولی بهتر است بدانیم که آنچه به درد انسان می خورد حقیقت است نه خیالات، خیال پول کسی را پولدار  نمی کند و خیال بهشت کسی را خوش بخت نمی سازد.

امام رضا علیه السلام مى فرماید(1):

هفت چیز بدون هفت چیز دیگر، مسخره است(2) :

1- هر كس با زبان استغفار كند ولى در قلب استغفار نكند، خود را مسخره كرده .

2- هر كس از خدا توفیق بخواهد و كوشش ننماید، خود را مسخره كرده .

3- هر كس هوشیارى و احتیاط در زندگى بطلبد ولى بى مبالاتى كند، خود را مسخره نموده .

4- هر كس از خدا بهشت بخواهد و بر مشكلات عبادت صبر نكند، خود را مسخره كرده .

5- هر كس از آتش جهنم به خدا پناه برد ولى خواسته هاى نا مشروع دنیا را ترك ننماید، خود را مسخره نموده .

6- و هر كس به یاد خدا باشد ولى سرعت براى دیدارش نگیرد خود را مسخره كرده.

1- بحار الانوار، ج 78، ص 356

2- مورد هفتم از این روایت در بحار الانوار نیامده است.

گروه دین و اندیشه – حسین عسگری

سلطان ملكشاه در محل حكومت خویش (اصفهان) به شكار رفت و جمعى از خواص و غلامان او اطرافش بودند، گاو ماده اى بى صاحب میان بیابان به چشم آنها خورد اورا گرفتند. پس از كشتن، بریان كردند و خوردند. صاحب گاو پیرزنى بود بیوه كه سه طفل یتیم داشت و به شیر گاو زندگانى مى كرد. وى تا با خبر شد آمد در وقتى كه ملك شاه مى خواست از روى پل زاینده رود برود مقابلش ایستاد و گفت شاها اگر امروز سر پل زاینده رود جواب مرا ندادى و به دردم رسیدگى نفرمائى، روز قیامت سر پل صراط جلوتان را خواهم گرفت. سلطان پیاده شد و به موضوع پى برد، دستور داد هفتاد گاو به آن زن دادند. غلامان كه در مقام خدمتگذاران دربار سلطان به مال مردم تجاوز كرده بودند در دادگاه رسمى سلطان محكوم شدند.
بعد از وفات ملكشاه آن زن خود را روى قبر سلطان افكند و مى گفت خداوندا! سلطان ملكشاه هم به درد دل رسیدگى نمود و هم احسان به من كرد، تو اكرم الاكرمین هستى، اگر به او رحم فرمائى چه مى شود در آن زمان یكى از عباد و زهاد ملك شاه را خواب دید از حالش جویا شد، گفت اگر شفاعت زنى را كه سر پل زاینده رود كه به دادش رسیدم نبود واى بر من بود.


منبع: داستانهایی از دعا (جلد 1) “تالیف :شهید احمد میر خلف زاده و قاسم میر خلف زاده”

بسم الله الرحمن الرحیم

نماز به منزله كعبه، و تكبیرة الاحرام [بسان] پشت سرانداختنِ همه چیز غیر خدا و داخل شدن در حرم الهى است؛ و قیام به منزله صحبت دو دوست، و ركوع خم شدن عبد در مقابلِ آقاست  و سجده نهایت خضوع و خاك شدن و عدم شدن در مقابل اوست. وقتى كه عبد در آخر نماز از پیشگاهِ مقدّس الهى باز مى گردد، اوّلین چیزى را كه سوغات مى آورد سلام از ناحیه اوست.


منبع:
کتاب برگى از دفتر آفتاب (شرح حال شیخ ‌السالكین حضرت آیت اللّه العظمى بهجت)