«مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ»، نه من بعد می‎میرم. نه من بعدها از بین می‎روم. تو الآن زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام، ولی من بعدها از بین می‎روم؟ نه! «مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ، فهل یَرحَمُ المَیّتَ الّا الحَیّ» نه یعنی خدایا الآن تو زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام، من بعدها می‎میرم، وقتی مُردم به من رحم کن. این چنین نیست. خدایا! الآن من مرده‎ام. روحی تو دمیدی.

آنچه که با همه اشیاء هست، وجه‎الله است و وجه‎الله هم از بین نخواهد رفت و انسان به غیر وجه خدا اگر رو کرد، به یک امر هالک رو کرد. چرا؟ چون فرمود «کُلُّ شَیْ‎ءٍ هالِکٌ إِلاَّ وَجْهَهُ» (القصص ۸۸)، این «کُلُّ شَیْ‎ءٍ هالِکٌ إِلاَّ وَجْهَهُ» یا «کلُ‎ مَنْ عَلَیهَْا فَانٍ، وَ یَبْقَى‎ وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الجَْلَالِ وَ الْاکْرَامِ» (الرحمن ۲۶ و ۲۷) که در بحث دیروز ملاحظه فرمودید، که خدا می‎فرماید «وجه خدا باقیست» و این وجه را متصف می‎کند، می‎گوید این وجه «ذوالجلال» است، که این «ذو» مرفوع است و صفت «وجه» است، نه نعت مقطوع باشد یا خبر باشد برای مبتدای محذوف. نه، «کلُ‎ مَنْ عَلَیهَْا فَانٍ، وَ یَبْقَى‎ وَجْهُ رَبِّکَ» که آن وجه «ذُو الجَْلَالِ وَ الْاکْرَامِ».

خوب، همین کریمه را وقتی شما مطالعه می‎کنید می‎بینید که برداشت‎های گوناگون [وجود دارد]. یکی استفاده می‎کند «کلُ‎ مَنْ عَلَیهَْا فَانٍ»، یعنی همه می‎میرند، وجه خدا باقی می‎ماند. یا «کُلُّ شَیْ‎ءٍ هالِکٌ إِلاَّ وَجْهَهُ»، همه از بین می‎روند، فقط وجه خدا می‎ماند. این یک برداشتی‎ست و صحیح. یک قدری جلوتر رفتید می‎بینید این آیه یک معنای دقیق‎تری به شما نشان می‎دهد. و آن این است که «هالک» مشتق است، «فانی» مشتق است. استعمال مشتق در «من قضی» (وصفی که رفع شده است) محل اختلاف است که آیا حقیقت است یا مجاز.

ولی نسبت به متلبس بعدی که همه می‎گویند مجاز است. «هالک» را اگر ما به معنای «سَیَهْلِکُ» بگیریم، یقینا مجاز است. «فانی» را اگر به معنای «سَیَفْنی» بگیریم یقینا است و مجاز قرینه می‎خواهد. وقتی جلوتر رفتید می‎بینید می‎توان از آیه استفاده کرد که همه چیز الآن مرده‎اند، نه اینکه بعدا می‎میرند. فقط یک چیز زنده است و آن وجه‎الله است. «کُلُّ شَیْ‎ءٍ هالِکٌ» نه «یَهْلِکُ». هم‎اکنون هالک است و اگر یک مقدار جلوتر رفتید می‎بینید این مناجات‎ها یک طعم دیگر، یک مزه دیگر، یک لذت دیگری دارد.

این مناجات‎ها مجاز نیست. اگر در آن مناجات حضرت امیر سلام الله علیه هست که «مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ»، نه من بعد می‎میرم. نه من بعدها از بین می‎روم. تو الآن زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام، ولی من بعدها از بین می‎روم؟ نه! «مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ، فهل یَرحَمُ المَیّتَ الّا الحَیّ» نه یعنی خدایا الآن تو زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام، من بعدها می‎میرم، وقتی مُردم به من رحم کن. این چنین نیست. خدایا! الآن من مرده‎ام. روحی تو دمیدی. نظیر این صوتی که به این بوق بلندگو دمیده می‎شود.

این بلندگو که حرفی ندارد. آن صوت است که به این بلندگو و به این بوق می‎دمد. می‎فرماید ما بوقیم خلاصه! آن صدایی که هست صدای توست. ما ذاتا مرده‎ایم، نه بعدها می‎میریم. تو این روح را بدم، دائما بدم. «أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ» بدم که نمیرم «فهل یَرحَمُ المَیّتَ الّا الحَیّ»، نه اینکه الآن تو زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام. بعدا که من مُردم به من رحم کن. نه! مثل اینکه این آینه به صاحب صورت بگوید که من جمالی ندارم. تو اگر از کنارم رد بشوی چیزی در من نیست! من چه نشان بدهم؟ فرمود «وَ فِی الْأَرْضِ آیاتٌ لِلْمُوقِنینَ، وَ فىِ أَنفُسِکمُ‎ أَ فَلَا تُبْصِرُون‎» (الذاریات ۲۰ و ۲۱) در درون هم وجه‎الله است./جهان

«مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ»، نه من بعد می‎میرم. نه من بعدها از بین می‎روم. تو الآن زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام، ولی من بعدها از بین می‎روم؟ نه! «مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ، فهل یَرحَمُ المَیّتَ الّا الحَیّ» نه یعنی خدایا الآن تو زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام، من بعدها می‎میرم، وقتی مُردم به من رحم کن. این چنین نیست. خدایا! الآن من مرده‎ام. روحی تو دمیدی.

آنچه که با همه اشیاء هست، وجه‎الله است و وجه‎الله هم از بین نخواهد رفت و انسان به غیر وجه خدا اگر رو کرد، به یک امر هالک رو کرد. چرا؟ چون فرمود «کُلُّ شَیْ‎ءٍ هالِکٌ إِلاَّ وَجْهَهُ» (القصص ۸۸)، این «کُلُّ شَیْ‎ءٍ هالِکٌ إِلاَّ وَجْهَهُ» یا «کلُ‎ مَنْ عَلَیهَْا فَانٍ، وَ یَبْقَى‎ وَجْهُ رَبِّکَ ذُو الجَْلَالِ وَ الْاکْرَامِ» (الرحمن ۲۶ و ۲۷) که در بحث دیروز ملاحظه فرمودید، که خدا می‎فرماید «وجه خدا باقیست» و این وجه را متصف می‎کند، می‎گوید این وجه «ذوالجلال» است، که این «ذو» مرفوع است و صفت «وجه» است، نه نعت مقطوع باشد یا خبر باشد برای مبتدای محذوف. نه، «کلُ‎ مَنْ عَلَیهَْا فَانٍ، وَ یَبْقَى‎ وَجْهُ رَبِّکَ» که آن وجه «ذُو الجَْلَالِ وَ الْاکْرَامِ».

خوب، همین کریمه را وقتی شما مطالعه می‎کنید می‎بینید که برداشت‎های گوناگون [وجود دارد]. یکی استفاده می‎کند «کلُ‎ مَنْ عَلَیهَْا فَانٍ»، یعنی همه می‎میرند، وجه خدا باقی می‎ماند. یا «کُلُّ شَیْ‎ءٍ هالِکٌ إِلاَّ وَجْهَهُ»، همه از بین می‎روند، فقط وجه خدا می‎ماند. این یک برداشتی‎ست و صحیح. یک قدری جلوتر رفتید می‎بینید این آیه یک معنای دقیق‎تری به شما نشان می‎دهد. و آن این است که «هالک» مشتق است، «فانی» مشتق است. استعمال مشتق در «من قضی» (وصفی که رفع شده است) محل اختلاف است که آیا حقیقت است یا مجاز.

ولی نسبت به متلبس بعدی که همه می‎گویند مجاز است. «هالک» را اگر ما به معنای «سَیَهْلِکُ» بگیریم، یقینا مجاز است. «فانی» را اگر به معنای «سَیَفْنی» بگیریم یقینا است و مجاز قرینه می‎خواهد. وقتی جلوتر رفتید می‎بینید می‎توان از آیه استفاده کرد که همه چیز الآن مرده‎اند، نه اینکه بعدا می‎میرند. فقط یک چیز زنده است و آن وجه‎الله است. «کُلُّ شَیْ‎ءٍ هالِکٌ» نه «یَهْلِکُ». هم‎اکنون هالک است و اگر یک مقدار جلوتر رفتید می‎بینید این مناجات‎ها یک طعم دیگر، یک مزه دیگر، یک لذت دیگری دارد.

این مناجات‎ها مجاز نیست. اگر در آن مناجات حضرت امیر سلام الله علیه هست که «مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ»، نه من بعد می‎میرم. نه من بعدها از بین می‎روم. تو الآن زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام، ولی من بعدها از بین می‎روم؟ نه! «مَولایَ یا مَولایَ! أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ، فهل یَرحَمُ المَیّتَ الّا الحَیّ» نه یعنی خدایا الآن تو زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام، من بعدها می‎میرم، وقتی مُردم به من رحم کن. این چنین نیست. خدایا! الآن من مرده‎ام. روحی تو دمیدی. نظیر این صوتی که به این بوق بلندگو دمیده می‎شود.

این بلندگو که حرفی ندارد. آن صوت است که به این بلندگو و به این بوق می‎دمد. می‎فرماید ما بوقیم خلاصه! آن صدایی که هست صدای توست. ما ذاتا مرده‎ایم، نه بعدها می‎میریم. تو این روح را بدم، دائما بدم. «أنتَ الحیّ و أنا المَیّتُ» بدم که نمیرم «فهل یَرحَمُ المَیّتَ الّا الحَیّ»، نه اینکه الآن تو زنده‎ای، من هم الآن زنده‎ام. بعدا که من مُردم به من رحم کن. نه! مثل اینکه این آینه به صاحب صورت بگوید که من جمالی ندارم. تو اگر از کنارم رد بشوی چیزی در من نیست! من چه نشان بدهم؟ فرمود «وَ فِی الْأَرْضِ آیاتٌ لِلْمُوقِنینَ، وَ فىِ أَنفُسِکمُ‎ أَ فَلَا تُبْصِرُون‎» (الذاریات ۲۰ و ۲۱) در درون هم وجه‎الله است./جهان

در دین مبین اسلام، صفاتی برای زن خوب، شمرده شده است. یکی از صفات مهم ، اطاعت پذیری زن از شوهرش می باشد.
البته در جامعه ما این اطاعت پذیری از سوی بعضی از زنان، کم کم رو به فراموشی سپرده می شود، و به جای اینکه زن از شوهر خود اطاعت کند، مرد این کار را انجام می دهد و زن در جایگاه مرد قرار گرفته است.

حال در اینجا سوال پیش می آید که اگر مرد اطاعت پذیر شود و از فرامین زنش پیروی کند و هر چه او می گوید بپذیرد چه اشکالی دارد؟
اطاعت پذیری  را که اسلام برای زن قرار داده است چگونه است؟
آیا شوهر هرگونه که می خواهد می تواند با زنش برخورد کند، چون که باید زن اطاعت کند؟

امیرالمومنین علی (علیه السلام) در مورد مردی که از زنش اطاعت کند اینگونه فرموده است:
شوهری که از همسرش اطاعت کند، خداوند او را از جانب صورت به طور واژگون وارد دوزخ می کند.

شخصی پرسید: این اطاعت که موجب چنین مجازاتی است کدام اطاعت است؟
امام علی (علیه السلام) فرمودند: اطاعتی (مجازات دارد) که زن از شوهر خود بخواهد، با لباس نازک به (مراکز پرجمعیت مانند) عروسی ها و مجالس ترحیم برود، و شوهرش هم، به او اجازه دهد و از سخن وی اطاعت کند. (1)

البته باید گفت که شوهر باید با همسر خود با ملایمت و مهربانی رفتار کند، و از این امر سو استفاده نکند و هر چیزی را، بر زن خود ظالمانه تحمیل نکند. اسلام دین آزادی و عدالت است که در چار چوب قوانین اسلامی، احکام و فرامین خود را برای بشریت ارائه داده است. (2)

1- برگرفته شده از روزنامه پرتو/ چهارشنبه 15 تیر 1390
2- محمد حسن براری

عجبا!

می گوید « زن حق نداشت که با مردان نشست و برخاست کند.»

من می گویم: برعکس! در محیط های پاک اسلامی این مرد بود که حق نداشت در نشست و برخاست ها از زن بیگانه بهره برداری کند.

این مرد است که همواره حرص می ورزد که زن را وسیله چشم چرانی و کامجویی خود قرار دهد.

هیچ گاه مرد به طبع خود مایل نبوده حائلی میان او و زن وجود داشته باشد و هر وقت که این حائل از میان رفته، آن که برنده بود، مرد بوده است و آن که باخته و وسیله شده زن بوده است.

امروز که مردان موفق شده اند با نام های فریبنده آزادی و تساوی و غیره این حائل را ازمیان ببرند زن را در خدمت کثیف ترین مقاصد خویش گرفته اند.

بردگی زن امروز به چشم می خورد که برای تامین منافع مادی یک مرد، در یک موسسه تجاری، خود را صد قلم برای جلب مشتری مرد می آراید و به صورت «مانکن» در می آید و شرف خود را در ازای چندر غاز حقوق می فروشد.(1)

حال این زن به خیال خود دارای حقوقی مثل همه در جامعه است، و حق واقعی خود را گرفته است، در صورتی که نه تنها حق او رعایت نشده بلکه حقوق مسلم او در جامعه زیر پا گذاشته شده است.

مسأله حجاب/ شهید مطهری/ ص 48

یکی از واجباتی که در اسلام بسیار مهم و ضروری است، مسئله حجاب می باشد. خیلی از فسادها و بی بندباریهای یک جامعه، نبودن حجاب در آن جامعه می باشد.
ما مهمترین راههای مقابله با بی حجابی و بد حجابی یک جامعه را در ذیل قرار دادیم، البته شاید راههای دیگری برای مقابله با این معضل باشد که ما در موارد ذیل آن را نیاوردیم.

راههایی برای مقابله با بی حجابی و بدحجابی

1. تبیین صحیح حجاب از دیدگاه قرآن و سنّت توسط مبلغان و کارشناسان دینی
2. تبیین آثار حجاب و آثار شوم بی حجابی در جامعه، به گونه ای که مردم به عواقب آن به طور کامل پی ببرند.

3. رشد فکری و فرهنگی و تقویت اعتقادات مردم، و تبیین شخصیت واقعی زن در اسلام و جامعه اسلامی و یاد آوری وضعیت اسفبار فرهنگی و اجتماعی زنان در جوامع دیگر و دوران ننگین ستمشاهی
4. تبلیغات غیر مستقیم از طریق الگوسازی و …

5. آسان کردن ازدواج ( با آموزش درست و صحیح چگونگی برگزاری عقد و عروسی و … به جوانان و پدر و مادرها)
6. شناسایی ترفندهای استعمارگران در این راستا و مقابله و مبارزه شدید و پی گیر با تمامی آنها

7. تبیین جایگاه غیرت در اسلام برای مردان ( برگزاری کلاسهای آموزشی و فرهنگی، ساخت فیلم، برنامه و … در صدا و سیما و آموزشهای ضمن خدمت کارکنان و کارمندان مشاغل مختلف )
8. برخورد قاطعانه با متخلفان ( کسانی که مروّج بی حجابی و بی بندباری در جامعه هستند )