شهید آیت الله سید عبدالحسین دستغیب در کتاب توحید چنین می فرمایند :

خودخواهی تاریکترین حجابها

خود بین، خدابین نمی شود . این است که نمی گذارد آدمی خدا را ببیند ایمان بیاورد - نه اینکه بزبان بگوید“ لااله الاالله “ ، بلکه دلش خدا را باور داشته باشد و به دور او بتند ، رضای او را بجوید . آن ایمان جایش دل است نه زبان ((الهی قلبی محجوب)) تا وقتی قلب دارای حجاب است همان حجابی که خودش درست کرده و آن را روز به روز محکمتر کرده است ، حجابهائیکه بدست خودش آنرا زیاد کرده است هر کاری که از روی خود خواهی و خودبینی باشد مزاحم معرفت است بلکه موجب دوری و خدای نکرده انکار است . کار بشر جاهل بجایی می رسد که می گوید من هستم اما خدا …؟! این نتیجه حجاب دل است ((من)) و ((منیت)) اگر قوی شود همه چیز خودش را فراموش می کند. اول خاک و سپس نطفه و بعد ضعیف بودن را فراموش می کند . همانطوریکه پیری و فرتوتی و بیماری و تهیدستی و سپس مرگ را نیز از یاد می برد.

حضرت امام صادق(ع) می فرماید هیچ حجابی تاریکتر و وحشتناک تر  میان بنده و پروردگارش مانند حجاب نفس و هوی نیست . همه اش خود پرستی است کی خدا پرستی پیدا می شود.

کتاب توحید / صفحه 27