“اخدود” به معناى گودال بزرگ يا “خندق” است. منظور در اين جا خندق هاى بزرگی است كه مملو از آتش بود تا شكنجه‏گران مؤمنان را در آنها بيفكنند و بسوزانند.

در اين كه اين ماجرا مربوط به چه زمان و چه قومى است؟ و آيا اين يک ماجراى خاص و معين بوده، و يا اشاره به ماجراهاى متعددى از اين قبيل در مناطق مختلف جهان است؟ در ميان مفسران و مورخان مورد بحث و گفت و گو است. معروف ترین نظر آن است كه مربوط به “ذو نواس” آخرين پادشاه “حمير” در سرزمين يمن است. بنابراین، “اصحاب اخدود” جباران ستمگرى بودند كه زمين را مى‏شكافتند و آن را پر از آتش نموده، مؤمنان را به جرم اين كه ايمان دارند در آن مى‏انداختند، و تا آخرين نفرشان را مى‏سوزاندند.

بر اساس تصریح برخی از فقهای بزرگ شیعه، اصل ولایت فقیه، مورد اتفاق یا حداقل از نظرات پذیرفته شده توسط اکثریت قریب به اتفاق فقیهان شیعه می باشد و عمده اختلاف ها که آن هم عمدتا مربوط به سده های اخیر است، در حدود اختیارات ولی فقیه و چگونگی اثبات آن است.

امام خمینی (ره) بر این نکته اصرار می ورزید که نفس ادله ای که نصب امام معصوم (ع) را اقتضا دارد و در باب امامت به آن ها استشهاد می شود، در زمان غیبت نیز نصب والی و تشکیل حکومت را اقتضا می کند.

بنابر این فرض، نمی توان ادعای پیروی از امامان معصوم(ع) را داشته، اما به توصیۀ آنان مبنی بر مراجعه به فقیهان و پذیرش نظراتشان بی توجه بود.

مسلمانان از گذشته تا حال اعتقاد داشته اند که خداوند متعال زمامداری امت اسلام را به شخص رسول اکرم (ص) سپرده و سپس به اعتقاد پیروان مکتب اهل بیت(ع) این امر به امامان معصوم(ع) منتقل شده است."[1] “از دیدگاه شیعه، ولایت فقیه در عصر غیبت، ادامۀ ولایت امامان معصوم (ع) است، همانگونه که ولایت آنها در امتداد ولایت نبی اکرم(ص) قرار دارد و حاصل آن، اعتقاد به این نکته است که در رأس جامعۀ اسلامی و در مقام مدیریت کلان آن باید یک اسلام شناس قرار گیرد که اگر معصوم(ع) حضور داشت، شخص او و اگر نبود، فقیهان این مسئولیت را بر عهده خواهند داشت."[2]

به دنبال آن و بنابر بیشتر نظرات، فقیه در مسائل حکومتی، از همان اختیارات معصوم(ع) برخوردار است. البته، تعدادی از فقهای متأخر، دائرۀ ولایت فقیه را محدودتر دانسته و آن را به تمام امور حکومتی گسترش نمی دهند.

با توجه به آنچه گفته شد، می توان چنین نتیجه گرفت:

1. ولایت فقیه، مسئله ای فقهی است و هر چند اکثریت قریب به اتفاق علمای شیعه بدان اذعان دارند، اما نمی توان آن را از اصول اعتقادی دانست که هر شخصی ولو مجتهد و محقق، به محض عدم پذیرش آن، از دایرۀ مکتب تشیع خارج شود.

2. افرادی که تئوری ولایت فقیه را پذیرفته و می دانند که ولی فقیه موجود نیز با طی روال شرعی و قانونی به این منصب رسیده است، نمی توانند از اطاعت عملی او سرپیچی کنند.

3. در ضمن، مسلمانانی که به ولایت فقیه معتقد نبوده و یا بر این باورند که شرائط آن در شخصی که با عنوان ولی فقیه، ادارۀ جامعه را بر عهده دارد، موجود نیست و نیز هموطنان غیر مسلمانی که از اساس، اسلام را قبول نداشته تا به لوازم آن پای بند باشند، نمی توانند به دلیل عدم اعتقاد تئوریک و یا عدم تطبیق مفهوم بر مصداق، مخالفت عملی با ولایت فقیه داشته باشند، چون چنین مخالفتی، مخالفت با قانون اساسی تلقی خواهد شد و می دانیم که قانون اساسی، میثاقی ملی است که همگان موظف به رعایت آن می باشند، خواه مبانی آن را از لحاظ تئوری پذیرفته و خواه ایراداتی بر آن داشته باشند.[3]
————————————
پی نوشت:
[1] هادوی تهرانی، مهدی، ولایت و دیانت، ص 59.
[2] همان، ص 64-63.
[3]  همان، ص 129.
نقل از: اسلام کوئست

طبق تحقيقاتى كه محققان در زمينه ى نهج البلاغه به عمل آورده اند، نهج البلاغه شامل خطبه هايى است كه پيشتر در منابع تاريخى و حديثى از شيعه و اهل سنّت نقل شده و سيد رضى آنها را در نهج البلاغه جمع آورى كرده است.

ترديدى كه برخى از كوته فكران درباره ى نهج البلاغه ابراز كردند از اين لحاظ است كه پنداشته اند خطبات نهج البلاغه ساخته ى خود سيد رضى است و اين مطلب طبق قراين بسيارى باطل است:

اوّلا: خود سيد رضى اظهار كرده كه اين خطبات منسوب به آن حضرت است و من آنها را تنها جمع آورى كرده ام و اين در حالي است كه سيد رضي از هر لحاظ نزد شيعه و سنّى مورد اعتماد است.

ثانياً: بسيارى از خطبه هاى نهج البلاغه در ديگر منابع حديثى نيز نقل شده است از جمله همين خطبه ى شقشقيه را مرحوم صدوق و مفيد كه از محدثان بزرگ شيعه و تقريباً همزمان با سيّد رضى بوده اند نيز روايت كرده اند بر اين اساس چگونه مى توان نهج البلاغه را ساخته ى فكر سيد رضى دانست.

و امّا اينكه بعضى مى گويند در خطبه ى شقشقيه بدگويى به خلفاء است، در اين خطبه مطلبى كه بدگويى و ناسزاگويي محسوب شود وجود ندارد، آنچه هست انتقاد از قسمتى از اعمال و كارهاى ناهنجار و ناروايى است كه خلفاء در دوران خلافتشان داشته اند.

بنابراين اگر كسى آن را نپذيرد تحت تأثير تعصب و جهالت قرار گرفته است./ حدیث نت

بخوان دعای فرج را،دعا اثر دارد

دعا پرنده عشق است و بال و پر دارد

بخوان دعای فرج را و عافیت بطلب

که روزگار بسی فتنه زیر سر دارد

بخوان دعای فرج را و نا امید مباش

بهشت پاک اجابت هزار در دارد

بخوان دعای فرج را که صبح نزدیک است

خدای را،شب یلدای غم سحر دارد

بخوان دعای فرج را به شوق روز وصال

مسافر دل ما،نیت سفر دارد

بخوان دعای فرج را که یوسف زهرا

ز پشت پرده غیبت به ما نظر دارد

بخوان دعای فرج را که دست مهر خدا

حجاب غیبت از آن روی ماه بردارد

میکشد بهر ظهورت انتظار

تو متولد شدى، ولی نخست دست‌هایت به دنیا آمدند. دست‌هایت که پیش از تولد تو در تمام هستی زبانزد بوده‌اند. دست‌هایت که دست استغاثه تمام عالم به سوی آن‌هاست. دست‌هایت که تاریخ را ساخته‌اند… خدا نخست دست‌هایت را آفرید… به آن دست‌های توفانی عاشقانه نگاه کرد و گفت: «این دست‌ها بهترین دست‌های عالمند…» آنگاه تمام افلاک در برابر دست‌هایت به سجده افتادند. تمام فرشتگان بر دست‌هایت بوسه زدند و خدا گفت: «برای این دست‌ها مردی خواهم آفرید که نامش را در آسمان‌ها دست به دست خواهند برد…» و خدا تو را آفرید، برای آن دست‌های بی‌بدیل … دست‌های معجزه‌گر… .

دست‌هایت را دوست می‌دارم که با دست‌های خدا نسبت دارند و از ازل با ثارالله بیعت کرده‌اند؛ دست‌هایی که تنها برای حمایت از آفتاب به زمین ‌آمده‌اند برای آنکه پسر خورشید روی زمین باشند. از تو تنها به همین دست‌ها کفایت می‌کنیم و گره‌های کور روزگارمان را به آستانه مهر این دست‌ها می‌آوریم تا گشوده شوند. تا نمک‌گیر شویم… تا از نو ایمان بیاوریم… به تو… به عشقی که تو را این‌گونه شهره عالم کرد… و به خدایی که این عشق را آفرید… .

تو را عشق به این روز انداخته ای ماه! تو را عشق چنین سرفراز کرده… وقتی که سایه به سایه خورشید، تمام راه‌های سخت را بپیمایى، وقتی که چشم از خورشید برندارى، وقتی که خویش را وقف او کنى، وقتی که تمام هستی‌ات را در دست‌هایت بگذارى، تمام خودت را در دست‌هایت بریزی و آن دست‌ها را به سوی عشق دراز کنى، این‌گونه خواهی شد. این‌گونه که خدا دست‌هایت را در آغوش می‌گیرد و آنگاه تمام قدرت بی‌منتهایش را به دست‌های تو می‌بخشد. آنگاه تمام درهای بسته، تمام قفل‌های ناگشودنی و تمام گره‌های کور، با دست‌های تو گشوده خواهد شد ای باب‌الحوائج