در زمان‎های دور، كشاورزی با ایمان و درستكار در مزرعه‎اش زندگی می‎كرد. او تمام روز روی‎ مزرعه‎اش كار می‎كرد و زندگی‎اش را از راه حلال می‎گذراند. او همیشه سر وقت‎، نماز می‎خواند و خداوند را عبادت می‎كرد. روزی از جاده‎ای می‎گذشت كه ناگهان مرد بیماری را گوشه جاده دید. او مرد را به خانه‎اش برد و با دلسوزی از او پرستاری كرد. صبح روز بعد، مرد كشاورز برای خواندن نماز صبح از خواب بیدار شد و مرد بیمار را بیدار كرد تا نمازش را بخواند، ولی او گفت دوست ندارد نماز بخواند، چون خداوند را نمی‎بینند و نمی‎تواند چیزی را كه نمی‎بیند عبادت كند. كشاورز چیزی نگفت و به‎ خواندن نماز مشغول شد.


چند روز بعد، حال مرد خوب شد. مرد كشاورز تا مسیری همراه او شد تا بتواند به خانه‎اش برسد. در میان راه‎، ناگهان جای پاهایی را دیدند و مرد به كشاورز گفت‎: «این‎ها جای پاهای یك ببر هستند».


كشاورز فكری كرد و گفت‎: «نمی‎توانم باور كنم‎، چون ببری را در این حوالی نمی‎بینم‎!»
مرد با تعجب گفت‎: «تو دیگر چه آدمی هستی‎؟ این جای پاها كافی نیستند تا باور كنی كه ببری از این‎ مسیر عبور كرده است‎؟»


كشاورز گفت‎: «ببین برادر، وقتی این جای پاها را می‎بینی‎، باور می‎كنی كه ببری از اینجا عبور كرده‎ است‎. پس چطور با دیدن خورشید عالمتاب‎، ماه‎، گل‎ها و گیاهان زیبا و عطرافشان‎، درختان سر به فلك‎ كشیده و این همه نعمت در اطرافت‎، باور نمی‎كنی كه خدایی وجود دارد كه آن‎ها را آفریده است‎؟»


مرد فكری كرد و گفت‎: «حق با تواست‎! ما نمی‎توانیم خداوند را با چشمان خود ببینیم ولی می‎توانیم‎ از روی نعمت‎های سرشاری كه آفریده است به وجود او پی ببریم‎».