این عارف جلیل‌القدر، رحمةالله علیه، در پاسخ به سوالی فرمودند: برخی گمان می‌كنند كه دعا، كار پیرزن‌ها و پیرمردها و عجزه [ناتوانان] است، آنها كه نمی‌توانند در میدان جنگ و جهاد شمشیر بزنند؛ ولی معلوم می‌شود مساله از این بالاتر است! در روایت درباره شرایط استجابت دعا آمده است: “من دعا و هو لایحس سوی الاجابة استجیب له"، یعنی هر كس دعا كند و جز اجابت احساس نكند، دعایش مستجایب می‌شود. 

ایشان در ادامه می‌فرمایند: گویا حالتی در ما پیدا شده شبیه به یاس از اجابت، كه دعای ما فقط به زبان و لقلقه‌ی لسانی است؛ نه دعای برخاسته از دل مطمئن و امیدوار به اجابت. قلب متیقن و دل شكسته‌ای می‌خواهد كه دعایش مثل تیر به هدف برسد، به گونه‌ای كه دعا كنیم و اجابت آن را بفهمیم و یا حداقل به ما وعده‌ی استجابت آن را بدهد، ولو بعد از چهل سال، همچنان كه درباره حضرت یعقوب علیه‌السلام ظاهرا دارد [محقق شد]. 

بنابراین فرموده حضرت‌ آیةالله بهجت، آن دعایی مستجاب است كه دعاكننده در آن مطمئن به اجابت باشد و این امر به قول ایشان قلب متیقن و دل شكسته می‌خواهد. 

(كتاب پرسش‌های شما و پاسخ‌های آیةالله بهجت، جلد دوم)