کم کم طلبه هایی که سر درس میان بیشتر می شن و در این میان، طلبه های سال اولی جنب و جوش بیشتری دارن. کلاً وقتی که سال اولی هستی، احساس معنوی و درونی خاصی داری. یادش به خیر وقتی ده سال پیش توی همین روزها وارد حوزه شدم، هر روز برای نماز صبح به مسجد مرحوم آقای بهجت می رفتیم که اون روزها خیلی خلوت تر بود و آقای بهجت خیلی معروف نشده بود هنوز. آقای بهجت نماز جماعت رو خیلی دیرتر از بقیه می خوند. مثلاً نماز صبح رو نزدیکی های طلوع آفتاب می خوند. یادمه یه بار یکی از دوستان طلبه ام که جسورتر از من بود بعد نماز رفت از ایشون پرسید مگه حدیث نداریم که اگه کسی نماز مغرب رو بعد طلوع ستاره ها بخونه ملعون واقع می شه؟! آقای بهجت نگاهی به این دوستمون کرد و گفت که شما مأمور به رساله اید نه حدیث!

واقعاً جواب آقای بهجت عالی بود. اگه قرار باشه هرکسی بره احادیث رو بدون داشتن علم رجال و درایه و لغت عرب و … عمل کنه دیگه سنگ رو سنگ بند نمی شه. هر علمی مقدمات خاصی داره و فهم حدیث هم به این راحتی ها نیست. مرحوم آقای بهجت از این نکته بینی ها زیاد داشت. کم حرف می زد ولی خیلی حرفاش پرمغز بود. واقعاً جاش این روزا خیلی خالیه.