ای مردم!

شمارا به یادآوری مرگ،سفارش می کنم،ازمرگ کمترغفلت کنید،چگونه مرگ رافراموش می کنید ،درحالی که اوشمارافراموش نمی کند؟

وچگونه طمع می ورزید درحالی که به شما مهلت نمی دهد؟

مرگ گذشتگان برای عبرت شما کافی است.آنهارابه گورشان حمل کردند،بی آن که برمرکبی سوارباشند،آنها را درقبرفروآوردند بی آن که خود فرود آیند.

چنان ازیاد رفتند گویا ازآبادکنندگان دنیا نبودند وآخرت همواره خانۀ شان بود! آنچه را وطن خود می دانستند ازآن رمیدند، ودرآنجا که ازآن می رمیدند،آرام گرفتند، وازچیزهایی که با آنها مشغول بودند جدا شدند، وآنجا راکه سرانجامشان بود ،ضایع کردند.

اکنون نه قدرت دارند ازاعمال زشت خود دوری کنند ونه می توانند عمل نیکی برنیکی های خودبیفزایند. به دنیایی اُنس گرفتند که مغرورشان کرد، چون به آن اطمینان داشتند،سرانجام مغلوبشان کرد.

(فرازی ازنهج البلاغه)

ای مردم!

ازخدایی بترسیدکه اگرسخنی گوییدمی شنود.اگرپنهان داریدمی داند.

وبرای مرگی اماده شوید که اگرازآن فرارکنید ، شمارامی یابد.

اگربرجای خود بمانید شما را می گیرد٬اگرفراموشش کنید، شماراازیاد نبرد .

(نهج البلاغه ، حکمت۲۰۳)