شیخ بهائی می گوید :

آدمی هرگز از زبان مردم آسوده نیست اگر بسیار کار کند می گویند احمق است .

اگر کم کار کند می گویند تنبل است .

اگر مال خود را به دیگران ببخشد می گویند افراط می کند .

اگر جمع گر باشد و خیرش به کسی نرسد می گویند بخیل است .

اگر ساکت و خاموش بماند می گویند لال است و اگر زبان آوری کند می گویند پر گو است .

و لذا باید پیرو حق بود نه دنباله رو زبان مردم.