چرا با این که خدا در همه جا است، هنگام دعا دستمان را به سوی آسمان دراز می کنیم؟
پاسخ این پرسش در روایت منقول از امام علی (ع) چنین آمده است: هر وقت از نماز فارغ شديد دست هاى خود را به سوى آسمان بلند نمایيد براى دعا كردن، راوى حضورش عرض كرد: اى مولاى من آيا خداوند در هر مكان و جهتى نيست؟ فرمود. بلى. عرض كرد: پس چرا باید دست هاى خود را به طرف آسمان بلند كنيم؟ فرمود: مگر آيه “وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ"؛[1] و روزى شما در آسمان است و آنچه به شما وعده داده مىشود! را قرائت نكردهاى! روزى باید از محلش طلب شود و محل آن آسمان است كه خداوند بيان فرموده؛ چه باران از آسمان نازل می شود و به سبب آن از زمين قوت خلايق روئيده و بيرون می آيد.[2]
[1] ذاریات، 22.
[2] شیخ صدوق، منلايحضرهالفقيه، ج 1، ص 325، ح 955، جامعه مدرسین، قم، 1413ق ؛ حرعاملی، وسائلالشيعة، ج 6، ص 487، ح 8509، آل البیت، قم، 1409ق، ” وَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع إِذَا فَرَغَ أَحَدُكُمْ مِنَ الصَّلَاةِ فَلْيَرْفَعْ يَدَيْهِ إِلَى السَّمَاءِ وَ لْيَنْصَبْ فِي الدُّعَاءِ فَقَالَ ابْنُ سَبَإٍ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أَ لَيْسَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِكُلِّ مَكَانٍ قَالَ بَلَى قَالَ فَلِمَ يَرْفَعُ يَدَيْهِ إِلَى السَّمَاءِ فَقَالَ أَ وَ مَا تَقْرَأُ وَ فِي السَّماءِ رِزْقُكُمْ وَ ما تُوعَدُونَ فَمِنْ أَيْنَ يُطْلَبُ الرِّزْقُ إِلَّا مِنْ مَوْضِعِهِ وَ مَوْضِعُ الرِّزْقِ وَ مَا وَعَدَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ السَّمَاءُ".